تاثیر محلول‌پاشی آخر فصل نیتروژن و پتاسیم بر تحمل به سرمای جوانه‌های خفته انگور بیدانه سفید
تاثیر محلول پاشی آخر فصل نیتروژن و پتاسیم (سولفات پتاسیم) بر تحمل به سرمای جوانه‌های خفته انگور بیدانه سفید
پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثر محلول پاشی آخر فصل اوره و سولفات پتاسیم بر تحمل به سرما، مقدار کربوهیدرات و پروتیین های محلول، پرولین و محتوای آب جوانه تاک رقم ‘بیدانه سفید’ انجام شد. تغذیه گیاهان یکی از روش‌های عملی مقابله با سرما است که باعث بهبود ذخیره های کربوهیدراتی و نیتروژنی جوانه ها و بهبود ظرفیت تحمل به سرما در تاک ها می شود. به این منظور در پایان تابستان سال 1391، محلول پاشی اوره در دو مرحله بعد از برداشت و سولفات پتاسیم در دو مرحله قبل و دو مرحله بعد از برداشت محصول روی تاک‌های 14 ساله واقع در ایستگاه تحقیقات انگور ملایر به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. پس از اعمال سرمای مصنوعی در آبان، دی و اردیبهشت ماه، تحمل به سرمای جوانه ها با روش نشت یونی اندازه گیری شد. اثر تغذیه این عنصر های غذایی بر تحمل به سرمای تاک ها معنی دار شد. بالاترین تحمل به سرما (C? 63/25- =LT50) و کم‌ترین تحمل (C? 50/19- =LT50) در دی ماه به ترتیب با تیمار سولفات پتاسیم 3% به تنهایی و یا در ترکیب با سطح های اوره و تیمار اوره 2% بدون کاربرد سولفات پتاسیم مشاهده شد. همچنین سولفات پتاسیم به تنهایی یا در ترکیب با غلظت های اوره منجر به افزایش بیشینه غلظت کربوهیدرات ها و پروتیین های محلول و پرولین شد. کمینه و بیشینه محتوای آب جوانه ها نیز به ترتیب در تاک های تیمار شده با سولفات پتاسیم (به ویژه غلظت 3%) و اوره به تنهایی مشاهده شد. اثرهای ترکیبی این دو عنصر به ویژه در دی ماه، ضمن افزایش غلظت تنظیم کننده های اسمزی و کاهش محتوای آب جوانه باعث افزایش پایداری غشا و کاهش نشت یونی و در نهایت افزایش تحمل جوانه های تاک در برابر یخ زدگی شد. این نتیجه‌ها نشان می‌دهد که تغذیه هم زمان کود پتاسیم و نیتروژن می‌تواند علاوه بر کاهش خسارت سرما در تاکستان ها، با بهبود ذخیره های کربوهیدراتی و نیتروژنی جوانه ها احتمالا به تکامل بهتر آن‌ها کمک کند.
